20 centimeter voor nieuwe dromen

Een lijn van 40 centimeter. Eén centimeter voor elk werkend jaar. Mijn 27e tot mijn 67e. Die simpele potloodstreep op een wit vel. Ik schrik me dood. Heb ik serieus nog zoveel werkende jaren voor me liggen? Ik vind mijn werk als journalist geweldig, maar nog minstens 20 jaar hetzelfde doen? Ik heb voor mijn gevoel al zoveel gedaan in de journalistiek, de dromen raken een beetje op merk ik. Ik weet het niet.

Ik weet het wel. Eigenlijk weet ik het al 4 jaar. Sinds het optreden van psychotherapeut Esther Perel bij Zomergasten heb ik een nieuwe droom. Ik wil mijn studie psychologie gaan gebruiken en me weer verdiepen in het vak dat ik koos toen ik 19 was. Ik wil als psycholoog aan het werk.

Twijfel. Doe ik het echt? En als ik het doe, wie ben ik dan nog? Het cliché van de hoogopgeleide vrouw, mid-veertig, die haar succesvolle carrière opgeeft en life coach wordt dringt zich op. Word ik dan een stoffige psycholoog? Ik pak het boek Status Anxiety van Alain de Botton maar weer eens uit de kast.

Een kans. Ik ontmoet een psycholoog die zegt dat ik bij hem kan beginnen omdat ik basispsycholoog ben. Meters maken. Gewoon doen. En terug in de studieboeken. Een postmaster. Mijn hersenen kraken, de letters zijn veel kleiner geworden over de jaren. En de wetenschappelijke taal komt er ook niet meer zo lekker uit.

En nu doe ik het. Sinds september aan het werk als psycholoog. Net als in mijn oude vak kan ik nieuwsgierig zijn en schaamteloos veel vragen stellen. Alleen nu gaat het keer op keer over datgene dat mij het meeste boeit: menselijke drijfveren en worstelingen.

40 centimeter, het leek zo lang. Nu heb ik opeens een stuk minder tijd. 20 centimeter om al mijn nieuwe dromen waar te maken. Ik voel weer ambitie, onrust, leergierigheid, haast. En ik kom mezelf weer tegen. A bumpy ride, allesbehalve die rechte potloodstreep. Maar wel alle ingrediënten die ik nodig heb om hier vol voor te gaan.